Հեղինակները փորձել են հանրային քաննարկումների հարթակ բերել Հայաստանի և հայության ապագային վերաբերող կենսական հարցադրումներ, այլ խոսքով ասած՝ ստեղծել հանրային դիսկուրս այս հարցերի շուրջ.
- ինչպես այսօր որոշել ազգային պատկանելությունը, ինչ տարրերից է այն բաղկացած
- գոյություն ունի արդյոք «հայկական աշխարհ» հասկացողություն և եթե այո՝ինչ իմաստ պետք է դնել այդ հասկացության մեջ,
- Ինչ է իրենից ներկայացնում «ցանցային ազգը» 21-րդ դարում (հեղինակների բնորոշումն է հայության՝ իրենց կողմից առաջ քաշվող հնարավորուղու վերաբերյալ)
- Ինչպես Հայաստանը դարձնել «գլոբալ» ազգի շահերի կենտրոնը
- Ինչպես դարձնել Հայաստանը ծաղկող երկիր
- Ինչպիսին ենք ուզում տեսնել Հայաստանի և հայ ազգի տեղը ժամանակակից աշխարհում
Հենց միայն հանրային դիսկուրս ստեղծելու փորձը շատ ողջունելի է:
Այդ առումով էլ գրքի բովանդակությունը ինձ համար պայմանականորեն բաժանվեց երկու մասի՝անկասկած ընդունելի ու դասագրքային ճշմարտություններ ներկայացնող գաղափարների (որոնք, ցավոք, դեռ չեն հանդիսանում հայ մարդու առօրյա մտածողության տարրեր) և վիճելի ու ոչ միանշանակ պնդումների:
Եթե «հայոց հավաքական միտք» հասկացողությունը գոյություն ունի, ապա առաջարկվող դիսկուրսի ծավալումը և դրա շուրջ հնարավորինս շատ մարդկանցմասնակցությունը կօգնի ուղղորդել հավաքական մտքի զարգացումը և դրա իրականացումը:
Այս գործընթացը նաև քաղաքացիական հասարակության ձևավորման ողջունելի փորձ է և պետությանկառավարողների որոշումների վրա ազդելու քաղաքացիական նախաձեռնություն: Ու եթե «վեճերում է ծնվում ճշմարտությունը», ապա գրքի շուրջ հանրային բանավեճի արդյունքում նույնպես կարողեն ծնվել հայերիս հուզող ճշմարտություններ:
