Այն, ինչ հաճելիորեն զարմացրեց գիրքն ընթերցելիս, դրա համակարգավածությունն էր. պատումն ընթանում է պատմական նախադրյալներից դեպի հնարավոր զարգացման ուղիները:
Ընթերցանության ընթացքում մի քանի անգամ հարցեր էին ծագում. «Սպասեք, սպասեք, բայց չէ՞ որ…»: Եվ բառացիորեն հաջորդ էջերում գտնում էի հիշատակումը կամ պատասխանը: Այդպես էր սինգուլյարության («եզակիության»), բժշկության զարգացման ուղղության, ուրիշ հայացքների տեր մարդկանց մշակութային ընկալման և շատ ուրիշ հարցերի առնչությամբ:
Զարմանալի է, թե որքան մանրամասն են հեղինակները նկարագրում Հայաստանի բնակիչների և սփյուռքի հայերի մի քանի սերունդների վերաբերմունքն ու խոհերը: Խոսքը և՛ ինքզինքը սփյուռքի հետ զուգորդելու, և՛ ինքնանույնացման դժվարությանների, և՛ «երկու երկրների պատկանելության», և՛ շատ այլ խնդիրների մասին է:
Ընթերցելուց հետո մտքումդ ձևավորվում է ապագա Հայաստանի հոյակապ պատկեր, դեպի որն աստիճանաբար շարժվում է երկիրը: Կան բազմաթիվ ձեռնարկումներ, որոնք արդեն մի քանի տարվա պատմություն ունեն, և հաստատուն տպավորություն է ստեղծվում, որ սա տեսություն չէ, շատ բան արվել է: Ինչպե՞ս կարելի է վերահսկել, որ մեր ծրագրերը չկտրվեն իրականությունից: Չափելի կամ ֆինանսական ցուցանիշների դեպքում դա հեշտ է, բայց չէ՞ որ ծրագրերի նշանակալի մասը պահանջում է մշակութային փոփոխություններ: Ինչպե՞ս համոզվել, որ «Թումո» դպրոցից կամ Դիլիջանի քոլեջում սովորելուց հետո երեխան չի վերադառնա տուն և չի փորձի վարքագծի սովորական, ընդունված մոդելը:
Գլուխներից մեկում հեղինակները հպանցիկ հիշատակում են տեխնոլոգիական սինգուլյարության հարցը: Բայց եթե համաձայնենք, որ սինգուլյարությունը («եզակիություն») կարող է վրա հասնել առաջիկա 50-100 տարում, ապա դա պետք է որ գլխիվայր փոխի «խաղը»: Դա հենց այն «սև կարապն» է, որը լիովին կփոխի մարդու՝ որպես տեսակի գոյության սկզբունքները, կփոխի մշակույթը: Գուցե սադրիչ թվա, բայց այդ համատեքստում մի ժողովրդի ինքնության, զարգացման և ուղիների հարցերն արդյոք շատ մասնավոր չեն դառնա:
