«Ճամփաբաժանին»-ը հետաքրքիր էր կարդալ: Նախ՝ ճանաչողական է, երկրորդ (և գլխավորը)՝ ինձ հոգեհարազատ էին ուղերձն ու շարժառիթը: Շարադրանքը, զսպվածության ու զգացմունքայնության, անաչառության ու հասկանալի կանխակալության ճիշտ համադրությամբ, շատ լավ տպավորություն է թողնում:
Վերլուծական հատվածը միանգամայն հաջողված ու համոզիչ է: Սակայն «բաղադրատոմսային» («ինչպես բուժել հիվանդին») հատվածում ես Ռուբենից, հաշվի առնելով նրա մասնագիտական փորձը, այնուամենայնիվ ինչ-որ ավելի ճշգրիտ ու որոշակի բան էի սպասում, եթե կուզեք՝ տեխնոկրատական: Այժմ հանձնարարականները մի քիչ «ամենայն վատի դեմ հանուն ամենայն լավի» ոգով են: Այսինքն՝ ցավոտ կետերը համոզիչ են որոշված, «հենման կետերը» (հայ էթնոսի ուժեղ կողմերը)՝ նույնպես, իսկ ահա բուժման հստակ ծրագիրն անձամբ ինձ չբավարարեց:
Բացի այդ, ինձ համար (և կարծում եմ՝ արևմտյան լսարանի համար) խնդիր կլինի լռությունը երկու հսկա ֆիգուրների առնչությամբ: Նկատի ունեմ Ադրբեջանի հետ հարաբերությունների կարգավորման թեման և, իհարկե, ռուսական հետգաղութատիրության թեման: Հեղինակների՝ այդ ականապատ դաշտը չմտնելու որոշման պատճառները հասկանալի են, սակայն առանց այդ երկու թեմաների պարզաբանման յուրաքանչյուր լուրջ խոսակցություն Հայաստանի ապագայի մասին լիարժեք չի ստացվում:
Եվ հարց. իսկ ինչո՞ւ հեղինակներն անմիջապես գիրքը չեն տպագրել ֆրանսերենով: Ֆրանսիայում այն շատ ավելի մեծ արձագանք կարող է գտնել, քան այլուր:
Շնորհակալություն հեղինակներին, օգտակար ընթերցանություն էր:
